In het revalidatiecentrum waar ik werk, worden de gesprekken met mij als geestelijk verzorger ingepland door ‘de planning’. Het voelt vaak een beetje kunstmatig, om gesprekken over geloof en levensbeschouwing een week vooruit in te plannen. Vaak doen vragen rondom die thema’s zich plotseling voor. Op momenten dat mensen het moeilijk hebben; het even niet zien zitten. Natuurlijk word ik dan ook wel eens ad hoc ingeroepen. Maar doorgaans werkt de organisatie zo, dat gesprekken met revalidanten een week van tevoren moeten worden ingepland. Meestal voor een half uur. En als het nodig is, een uur.
Een gesprek van een half uur lijkt kort, maar mijn ervaring is dat daarin veel gezegd en beleefd kan worden. Vaak tussen alle therapieën en doktersbezoeken in. Het komt meer dan eens voor dat ik moet wijken voor de arts die langs komt, de prothese die moet worden aangemeten, of de fysiotherapeut die toch nog even een oefening komt doen. Maar als ik dan de luxe heb van een half uur één op één, kan er veel besproken worden. Meestal is er ook ruimte voor gebed en Bijbel lezen, als mensen dat op prijs stellen.
Een week geleden was er iets mis gegaan in de communicatie tussen de planning en mij. Ik dacht dat ik een half uur had aangevraagd voor een bepaalde revalidant, maar dat bleek in het programma van de revalidant een heel uur te zijn. Het betrof Klaas. Een man -kort van stof- afkomstig van Urk. Gepokt en gemazeld in een orthodoxe geloofsbeleving. In zijn dagelijks leven werkend in de visserij. We hebben vaak mooie gesprekken over hoe dat gaat op zee, de verbinding en de strijd met de elementen, en wat dat betekent voor zijn geloof. Hoe hij -als het stormt en tekeer gaat op zee- vaak een schietgebedje doet en hem dat helpt in zijn angst.
Toen ik op de desbetreffende dag bij Klaas op de kamer kwam, was het eerste wat hij zei: ‘Dat hoeft toch niet een heel uur te duren hè?’. Hij vond aandacht voor geloof in zijn revalidatieproces prima, maar een heel uur een beetje teveel van het goede. Er moest tenslotte gewerkt worden aan zijn herstel: fysio, ergo, logopedie, de psycholoog, etc. etc. Ik moest er wel een beetje om lachen. Datgene, wat hij vast bestempelt als het meest wezenlijke van zijn leven, dat is belangrijk, maar hoeft toch niet zo lang te duren… Maar misschien heeft hij wel gelijk. Aandacht voor de dragende kracht in je bestaan kan er zijn op momenten, de hele dag door. God kan er voortdurend zijn, als grond van je bestaan, terwijl je druk bent met andere dingen. Daar hoef je niet expliciet elke dag heel veel tijd aan te besteden. Zeker niet als je bezig bent met overleven. Zoals op zee, of in een stevig revalidatieproces. En ik denk dat Klaas binnenkort weer elke zondag een paar uur in de kerk zit…
Anneke van der Velde
voorganger Vrijzinnigen Kampen Noordoostpolder