Lieve Geerke,

Dit wordt een afscheidsbrief… Gelukkig hoeven we niet voor heel lang afscheid te nemen, maar je gaat toch over een week voor een half jaar naar Caïro. Om Arabisch te studeren en ‘buitenlandervaring’ op te doen.
Ik mis je nu al. Gelukkig ben ik met jou en je zusje nog een paar dagen naar Vlieland geweest. Maar nu zijn we druk met voorbereidingen. Jij het meest natuurlijk. Je hebt inentingen gehaald, je hebt woonruimte geregeld, en we gaan een hele grote koffer kopen voor je bagage. Nu we daar zo druk mee zijn, en je op de drempel staat van een grote sprong in het leven, vraag ik me af of ik als moeder je wel genoeg ‘levensbagage’ heb meegegeven.
Ik heb je verzorgd, pleisters geplakt, verdriet gedeeld, je niet altijd begrepen, met je gelachen. We zijn soms boos op elkaar geweest, maar ik ook hoop dat je gemerkt hebt dat ik heel veel van je hou en dat ik probeer er voor je te zijn. Maar heb ik je ook de ‘geestelijke’ bagage meegegeven die je nodig hebt bij tegenslagen en verdriet? De bagage die je ook de mooie momenten van het leven ècht doet beleven? Kun je betekenis en richting geven aan wat je overkomt? Weet je je geborgen en veilig?
Toen ik ging studeren, gaf mijn vader me een Bijbeltje. Hij had daar voorin geschreven: ‘O Timotheüs, bewaar wat u is toevertrouwd…’ (I Tim. 6:20) Daarmee wilde hij me op het hart drukken dat ik mijn synodaal gereformeerde opvoeding niet moest verloochenen in de grote stad. En dat ik de waarden die ik van thuis had meegekregen hoog moest houden. Dat was een keurig en overzichtelijk pakketje.
De levensbagage die jij van mij en je vader hebt meegekregen is minder overzichtelijk. Je hebt twee heel verschillende ouders die ieder op hun eigen manier in het leven staan. Ik hoop dat je aan jouw koffer met levensbagage het label ‘liefde en geborgenheid’ kunt hangen. Die liefde en geborgenheid vinden bij mij hun oorsprong in mijn geloof in God, hoe zoekend en vragend dat ook is. Dat heb ik je ook laten zien en beleven door uit de Bijbel te lezen, met je over geloof te praten, samen naar de kerk te gaan en het voor te leven. Maar ik hoop ook dat je het hebt gevòeld en ervaren.
Het lijkt me mooi om gewoon onze brieven in de krant te blijven schrijven, vind je niet? Ik ben benieuwd hoe het leven in Cairo je beïnvloedt, en of je anders tegen het leven aan gaat kijken. Voor je volgende brief zou ik je willen vragen: hoe zou jij je koffer met levensbagage die je van ons hebt meegekregen willen benoemen? Horen God en geloof daarbij?
Lieve dochter, ik wens je een prachtige tijd in Cairo. En als we straks afscheid nemen, en ik zie je door het poortje van de douane gaan, zal ik in mezelf bidden om Gods zegen over jouw tijd in Egypte.

Tot gauw, Mama