Lieve mama,
De Column van Anneke en haar dochter Geerke, gepubliceerd in Weekblad De Brug van dinsdag 25 september 2018.
In jouw laatste column vraag je me of ik mijn kinderen wil laten dopen. Ik vind dat eigenlijk een voorbarige vraag. Ik weet het simpelweg nog niet en het is ook niet een vraagstuk waar ik op dit moment veel emotionele waarde aan hecht. Dat is helaas het enige antwoord dat ik op die vraag kan verzinnen, het spijt me dat het niet wat diepgaander is.
Verder had je het ook over het televisieprogramma ‘Kijken in de ziel’ met religieuze leiders, en daar wil ik wel even op inhaken. Ik heb de vier afleveringen waarin religieuze leiders (van een boeddhistische leermeester tot een vrijzinnige imam, van een katholieke non tot een hindoeïstische pandit) werden geïnterviewd met veel enthousiasme en nieuwsgierigheid bekeken. Wat mij uiteindelijk vooral opviel was dat de geïnterviewde religieuze leiders allemaal toch best intelligente mensen waren. Er werden nauwelijks doldwaze of radicale uitspraken gedaan zonder enige reflectie en als deze uitspraken wel werden gedaan dan werden deze bijna altijd voorzien van de nodige kanttekeningen en onzekerheid. Want uiteindelijk waren de meeste religieuze leiders het er toch over eens dat God zelfs voor hen een onkenbaar mysterie was.
Zelfs de gereformeerde dominee, gekleed in een streng zwart pak en vast ook zwarte kousen, met overtuigingen waar ik me absoluut niet in kon vinden, werd naar mate de afleveringen vorderden een man voor wie ik steeds meer sympathie voelde. Een paar weken later vond ik hem terug in een reflectie-interview in de Trouw, samen met een imam die ook aan het programma had deelgenomen. De imam en de gereformeerde dominee bleken het verrassend goed met elkaar te kunnen vinden. Sterker nog, ze waren het omtrent een flink aantal theologische vraagstukken hartstochtelijk met elkaar eens. Zo prees de dominee de imam om zijn calvinistische levenshouding. De imam kon zich dan weer helemaal vinden in de overtuiging van de dominee dat man en vrouw verschillende levensbestemmingen hebben. Ook deelden ze de angst dat ze weggezet zouden worden als extremisten, als ze hun conservatieve ideeën zouden delen met het grote publiek.
Ik las het interview met de dominee en de imam en ik zag twee religieuze leiders die gezamenlijk conservatieve meningen verkondigden waar ik het niet mee eens was. Toch was ik aangedaan door de herkenning en waardering over en weer. Twee leiders van religieuze gemeenschappen die op het oog ver uit elkaar liggen, en die als ze samenkomen voor een gesprek zelf ook voelbaar verbaasd zijn over de wederzijdse herkenning.
De imam sprak in het interview de woorden: Ik hoef niet alles te accepteren om te kunnen respecteren. Zo’n interview stemt mij, ondanks mijn frustratie over het conservatisme, hoopvol. Niet perse over een progressieve toekomst, maar wel over een verdraagzame toekomst.
Deel je die hoop met mij?
Liefs!
Geerke