In de krant (Weekblad De Brug) van dinsdag 12 september 2017 verscheen een artikel van Alex de Jong, onze PR en communicatiemedewerker. Mocht jij nog twijfelen over het al dan niet meemaken van een vrijzinnige dienst, misschien kan dan zijn verslag het verschil maken. 

‘Heiden’ bezoekt kerkdienst

Nog nooit eerder heb ik een kerkdienst meegemaakt. Als ‘heiden’ doe je dat niet. Ook niet uit nieuwsgierigheid. Tijdens buitenlandse vakanties bezoek ik met grote regelmaat kerken en moskeeën. Maar in Nederland aarzel ik en keer ik het godsgebouw steeds opnieuw de rug weer toe. Vandaag niet. Nu is het de beurt aan de Vrijzinnigen. Vandaag onderga ik mijn vuurdoop met een heuse kerkdienst. Sterker nog: ik heb zelf ook nog een rol. Ik moet een stuk voorlezen uit de Bijbel…

Natuurlijk koos ik voor een kerkdienst met ‘onze’ eigen voorganger Anneke van der Velde. Als ik dan toch een vuurdoop moet ondergaan, dan maar meteen goed. Anneke had een thema voor deze gezamenlijke vakantiedienst van Vrijzinnigen en Lutheranen bedacht: ‘Zomaar te gaan…’, een dienst waarbij wordt stilgestaan bij de zorgeloosheid die bij vakantie hoort. ‘Kunnen we zorgeloos leven?’ zo vraagt Anneke zich hardop af. ‘Kunnen we onze zorgen zomaar opzij zetten? Wat is er mis met bezorgd zijn? Over deze vragen denken we na, lezen we teksten en zingen we liederen.’

Bewondering
Uit het beschikbare pamflet van de dienst kon ik niet achterhalen hoe lang de dienst ging duren, maar te zien aan de vele onderwerpen, de voor te lezen stukjes, en de geplande psalmen die er samen gezongen moesten worden, leek het een erg lange zit te worden.
Dat viel alleszins mee. Ja, het duurde langer dan anderhalf uur, maar ik heb me geen moment verveeld of me afgevraagd wat ik hier nu deed. De locatie, Levensbron aan de Vloeddijk, is een verenigingsgebouw en geen kerkgebouw. Dat maakte de ambiance voor mij, als niet-gelovige, al een stuk makkelijker. Dat ik moest voorlezen? Ach, dat had ook iets positiefs. Ik heb vaker voorgelezen – uit eigen werk – en had dan als toehoorders vaak niet meer dan anderhalve man en een paardenkop. Nu waren er dertig mensen die naar ‘mijn’ woorden luisterden.

Met bewondering heb ik geluisterd naar hoe voorganger Anneke een mooie preek hield. Waarbij ‘preek’ mijns inziens de lading niet dekt, want dat doet me erg godsdienstig en zwaar aan. Anneke vertelde ‘gewoon’ over een paar ontmoetingen uit haar week voorafgaand aan deze zondag. Aan mooie, ontroerende en soms ook moeilijke momenten. Aan hoe iemand vecht voor haar leven en een ander de keuze maakt om met zijn vrouw en kinderen volledig voor het geloof te gaan leven en alle veilige zaken die hij zo gewend is, achter zich te laten voor een nieuw avontuur. Over hoe mensen zorgen hebben, of juist, vanwege het rotsvaste geloof, zorgeloos zijn en ervan doordrongen zijn dat God hen wel zal helpen op hun weg. Het was een mooi verhaal; eentje waar ik met bewondering naar heb geluisterd.

Niet mijn ding
Toegegeven, de liederen waren niet mijn ding. Ik vind het doorgaans iets te plichtmatig, te weinig geïnspireerd om echt te overtuigen, maar toch… het gezang uit de dertig kelen (29, mijzelf niet meegerekend), had toch wel ‘iets’. Een volgende keer toch maar eens het liedboek erbij pakken en meelezen, zo nam ik mezelf voor. Aan het einde van de dienst volgde de gebruikelijke collecte. Vreemd genoeg voelde ik me bezwaard dat ik eerder die dag besloten had om zonder portemonnee mijn huis te verlaten.
Aansluitend werd er samen nog even koffie gedronken. Ik maakte kennis met nieuwe gezichten die nu ook namen kregen, en ik ontving complimenten over mijn stuk in De Brug. Ik merkte dat mensen oprecht nieuwsgierig zijn naar de ‘mens Alex’. Dat voelde goed. Dat maakte deze zondag tot een bijzonder mooie dag. Betekent dit nu dat ik voortaan alle diensten zal bijwonen? Zeker niet. Maar inmiddels weet ik uit ervaring hoe het is om erbij te mogen zijn en een Vrijzinnige dienst te mogen ervaren. Het was verre van zwaar, verre van ‘hel en verdoemenis’, maar gaf mij een bijna sereen en (uit)gerust gevoel. Niet alleen vanwege de kalmte die van de dienst uitging, maar vooral om deel te mogen uitmaken van een verrassend hartelijke gemeenschap; om te mogen (mee)praten en koffiedrinken met fijne mensen, om te ervaren wat het is om samen ergens ’te zijn’; om samen een mooie dag te ‘vieren’. Nee, ik heb me niet bekeerd, maar ik ben inmiddels een stuk genuanceerder gaan denken over het bijwonen van een kerkdienst. Dit voelde goed. Klinkt het raar als ik zeg dat deze ervaring mij een rijker mens heeft gemaakt?

Alex de Jong (1967) komt uit een rood, ongelovig Fries nest. Verhalen (uit het Christendom, maar ook de Noorse, Germaanse, Griekse en Romeinse mythen en sagen) hebben hem altijd geboeid. Uiteindelijk werd hij journalist en schreef gedurende zijn ruim 25-jarige carrière duizenden artikelen voor uiteenlopende media. Ook schreef hij verhalen en publiceerde hij inmiddels acht (eigen) boeken en bijna honderd andere uitgaven als uitgever. Nu is deze ‘ongelovige’ belast met de PR en communicatie van een kerkelijke vereniging. Vreemd? Niet echt. Tenslotte zijn Gods wegen ondoorgrondelijk en gebeurt alles met een reden. Dus schrijft hij op geheel eigen en vrij(zinnig)e wijze over het geloof en zijn observaties en zijn gedachten daarbij. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Want zo zijn ze, bij de Vrijzinnigen.